Nadieh en de kunst van het leven

Er zijn soms van die artiesten waar je tijden niets van hoort, die je zelfs al bijna weer vergeten bent, totdat ze plotseling een nieuwe plaat uitbrengen en blijkt dat ze zo'n periode hebben zitten broeden op weer een mooi produkt. Je ziet ze niet, je hoort ze niet, maar gestaag wordt gewerkt aan de carri?. Nadieh is zo iemand. Anderhalf jaar vernamen we niets van de 32-jarige Nederlandse zangeres, tot plotseling, twee weken geleden, haar nieuwste 'Eye on the waves' werd uitgebracht.

Met de single 'Words' in de nationale hitlijsten en een uitstekende langspeler op de markt, werd het dan ook hoog tijd voor een gesprek. Het heerlijke nazomer-weer lokte ons naar buiten, en op het terras van de Hilversumse opnamestudio's Wisseloord legt ze uit waar ze die anderhalf jaar 'schijnbare' rust aan heeft besteed:
"Ik vond dat de platen elkaar te snel opvolgden en wilde nu eens de luxe hebben om dertig songs in plaats van vijftien te schrijven en daaruit te kunnen kiezen. Bovendien wilde ik me opladen en eens wat experimenteren met m'n stem. Een beetje 'pielen', zoals dat heet, in mijn eigen studiootje. Het is me goed bevallen."
Nadieh bracht in 1986 haar eerste singer/songwriter-plaat uit, 'Land of Ta'. De elpee werd onmiddellijk bekroond met een Zilveren Harp en een Edison. De druk van een zo veelbelovend debuut werd prima verwerkt, want tweede langspeler 'Company of fools' was goed voor een CD-award en tijdens het Yamaha World Festival in Japan zong ze zich naar een Best Singers Award. De akoestische gitaar verdween voor rockplaat 'No way back' in de koffer. Tot nu dan, want op 'Eye on the waves' is ze weer teruggekeerd naar haar oude liefde.

Uitersten
Toch kun je niet stellen dat ze het er rockend nou zo slecht vanaf heeft gebracht. "Al zeg ik het zelf," lacht ze, "dat vind ik ook niet. Maar ik zag al snel in dat het niet de scene was waar ik elke avond jaar in jaar uit in had willen vertoeven. Het lullige is alleen dat ik ook niet happy ben om alleen maar 'het meisje op de wolk', zoals ik eens werd getypeerd, te zijn. Ik vind ze dus beide leuk, maar het zijn te grote uitersten om samen op een plaat te zetten. En vergeet niet, ik schrijf alle liedjes, dus uiteindelijk is 'No way back' n?zo'n singer/songwriter-plaat, alleen op een rock-manier geproduceerd." Aan 'Eye on the Waves' hebben top-studiomuzikanten meegewerkt. Neem alleen al bassist Pino Palladino, bekend van zijn melodische baslijnen bij onder andere Paul Young. Nadieh heeft veel van ze geleerd: "Vooral de manier waarop ze zich ten dienste stellen van het produkt van een ander is onvoorstelbaar. Die ongelooflijke bescheidenheid? Palladino had een schitterende basloop gespeeld, maar heeft net zo lang zitten drammen tot we die er weer afhaalden. Waarom? Hij vond het in conflict komen met de zanglijn op dat moment. Daar leer je van?"

Weglaten
Het grootste winstpunt op 'Eye on the Waves' zit 'm volgens Nadieh in de kunst van het weglaten. "Zeker wat mijn zingen betreft," verklaart ze, terwijl ze een sigaret opsteekt. "Ik had in het verleden nogal eens de neiging om te laten zien hoe goed ik het kon. Allerlei loopjes en friemeltjes in een zin? Ik zing nu veel meer vanuit gevoel: wat heeft een song nodig en hoe breng ik dat over. Als ik daarvoor iets moet weglaten is dat geen punt meer." Maar er is nog meer. Nadieh voelt dat haar luistermuziek steeds meer diepgang krijgt: "Er zit meer in van? eh? 'de kunst van het leven'. Want dat moet je echt leren. Alles wat je meemaakt gebeurt je voor de eerste keer. Tot je een bepaalde grens bereikt -misschien is dat wel de dertig?- en je leert met al die ervaringen ook nog eens lekker te leven. Je wordt minder nerveus en onzeker, dingen die je er in het begin van je carri? van weerhouden een bepaalde kwaliteit te bereiken. Je krijgt steeds meer schijt aan de omgeving en gaat doen wat je zelf wilt. Dat hoor je in mijn muziek terug."